Tuesday, March 15, 2011

Φόρος τιμής στην μελαγχολία

Το παρακάτω κείμενο το έστειλε ο κολλητός μου ζητώντας μου να το ποστάρω εκ μέρους του.


Τσόντες, σήριαλ, facebook και παιχνίδια στο PC. Μοναξιά; Ναι την είχε πολεμήσει. Αν και ο πόλεμος αυτός γινόταν μόνο για αυτοσυνείδηση. Η εξαφάνιση του εχθρού αποκλείεται. Η αρρώστια είχε προχωρήσει. Τα κύτταρα του ασθενή είχαν αρχίσει ήδη να διαλύουν το σώμα του.  Οι φλέβες κάτω από το δέρμα στους κροτάφους του πάλλονταν. Πίεσε με το χέρι του την περιοχή περιμένοντας μάταια να περάσει ο πόνος.

Η μελαγχολία δεν προκύπτει από συγκεκριμένες αιτίες. Εμφανίζεται ύστερα από ένα τραγούδι ή μετά από παρατεταμένη παρατήρηση των σημαδιών του απέναντι άσπρου τοίχου. Συνήθως πάντως ακολουθεί μια ατελείωτη εποχή συστολής. Τη στιγμή που νιώθεις την πυκνότητα σου άπειρη και τον όγκο σου μηδαμινό.  Άναψε ακόμα ένα τσιγάρο στο σκοτάδι.

Η αντικειμενικότητα τον εγκαταλείπει όλο και περισσότερο.  Κυψέλη. 12 και 5. Κάτω από το παράθυρο η γκόμενα από νέον του χαμογελά. Αμετακίνητη στην πινακίδα του ίδιου κωλόμπαρου εδώ και χρόνια. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να αλλάξει την λάμπα του ποδιού της. Εδώ και μερικούς μήνες στέκει κουτσή.

Προσπαθεί κάτι να γράψει. Στοιχεία της αντίστασης πριν από τον πανικό που σε στοιχειώνει. Αν είναι τυχερός και περάσει η νύχτα, αύριο έχει κανονίσει δουλειές από το πρωί. Θα ξεχαστεί. Αρκεί να βρει ένα τρόπο να περνά τις νύχτες.  Έβαλε να ακούσει μουσική. Την έκλεισε. Όσα συγκροτήματα αγαπούσε φορούσαν τώρα γυαλιά πρεσβυωπίας. Ανοίγει και κλείνει το ψυγείο. Έχει φάει ένα κάρο μαλακίες  από την αμηχανία του. Πατατάκια, μπισκότα, μίλκο, κρακεράκια, σκατά. Έβαλε να δει μια ταινία και μετά από πέντε λεπτά την έβγαλε.

Είδε το ρολόι πίσω από το κεφάλι του. Συνειδητοποίησε ότι εδώ και μισή ώρα έβλεπε χιόνια στην τηλεόραση. Άλλαξε κανάλι. Διαφημίσεις.  Άλλαξε ξανά. Σε μια κατσαρόλα βάζουμε το ελαιόλαδο να καεί και σοτάρουμε το κρέας για 4-5 λεπτά. Κατόπιν σοτάρουμε το κρεμμύδι, το σουσάμι για 2-3 λεπτά και σβήνουμε με το κρασί.

Είχε το κινητό στο αθόρυβο. Ελπίζει όμως να ακούσει τη συχνότητα των ηχείων του υπολογιστή να παραμορφώνεται. Επίτηδες είχε αφήσει το κινητό δίπλα τους. Ακόμα ελπίζει πως κάτι μπορεί να αλλάξει τη νύχτα.  Κοιτάει κατάφατσα το βιβλίο και δεν διαβάζει. Ώρες τώρα στην ίδια πρόταση. Θα μπορούσε να την επαναλάβει μηχανικά χωρίς όμως να τον απασχολεί το νόημα της.

Βλέπει  απέναντι την ελληνική σημαία του γείτονα. Σκέφτεται πως είναι δύσκολο να ζεις σε μια χώρα που το πιθανότερο είναι να πεθάνει πριν από σένα και ταυτόχρονα πόσο θα ήθελε να τη χώσει μαζί με το κοντάρι στον κώλο της πρώτης γριάς που θα συναντούσε αύριο το πρωί. Πριν τελειώσει τη σκέψη σκοντάφτει σε μια στοίβα από βιβλία. Από κάτω ακούγονται καθαρά σειρήνες, μπάτσοι, μια ξένη γλώσσα και ένας που τραγουδά Τερλέγκα.

Κάνει κρύο. Η λαδωμένη πιτζάμα δεν βοηθά ιδιαίτερα. Στέκει μόνος. Υπαρκτός με όλους του όρους.  Υψόμετρο στιγμής η αντοχή του. Χωρίς τις ρίζες. Ιπτάμενο θηρίο ερωτημάτων. Αιωρείται πάνω από βρώμικα φλιτζάνια, χθεσινές εφημερίδες, πεταμένους ταξιδιωτικούς οδηγούς και χάρτες. Αυτή είναι η πάλη των στιγμών. Η ύλη γύρω αναίσθητη.

Ήξερε πως η περιγραφή αυτής της νύχτας δεν θα ήταν χρήσιμη σε κανέναν. Τίποτα σημαντικό δεν συνέβη. Μια ασήμαντη νύχτα σε μια πόλη στην άκρη της Γης. Ένα μέρος ελάχιστα υπολογίσιμο στο χώρο και στο χρόνο. Και όμως ήξερε τη σημασία της νύχτας εκείνης. Ήταν το υπόδειγμα για το πώς πέρασαν και θα περάσουν οι περισσότερες νύχτες της ζωής του. Ξάπλωσε με τα μάτια ανοιχτά στο σκοτάδι. Πίστευε ολοένα και περισσότερο πως η μοναξιά είναι τρόπος διαχείρισης της ανυπακοής. Αρνείται ακόμα να κοιμάται με φως ανοικτό τα βράδια.

Υ.Γ. Το παραπάνω κείμενο γράφτηκε ένα μελαγχολικό απόγευμα υπό το άκουσμα του I, Vigilante των Crippled Black Phoenix έχοντας στο μυαλό την πρόσφατη συναυλία των Wire. Όλα αυτά έχουν τη σημασία τους.


Γάκης



Monday, March 14, 2011

This isn't the blog post you 're looking for...

Νομίζω πως το έχω τρενάρει αρκετά. Can't beat around the bush any longer που λένε και στο χωριό μου.

Δηλαδή, οκ, έχω γράψει χίλιες δυο μαλακίες εδω πέρα, και δεν έχω γράψει ούτε μια αράδα για έναν απ' τους σημαντικότερους συνεκτικούς κρίκους ανάμεσα στους σπασίκλες ανα την υφήλιο, κάτι που για τους περισσότερους έχει αποτελέσει το πρώτο βήμα προς μια μοναχική ζωή γεμάτη action figures, άχρηστες εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, μανιασμένη ακμή και πολλά γιγαμπάιτ τσόντες.

Αναφέρομαι στο αγαπητό (και μετά τα prequel, για ορισμένους μάλλον μισητό) Star Wars.

   
Ο λόγος που δεν έχω γράψει κάτι τόσο καιρό είναι οτι όπως και να το κάνουμε, ο καθένας έχει να πεί κάτι για την εξαλογία και στις περισσότερες των περιπτώσεων το έχει ήδη κάνει: μιλάμε εξάλλου για μια απ' τις πιο popular εκφάνσεις της ποπ κουλτούρας και ένα σύμπαν για το οποίο έχουν γραφτεί σελίδες επι σελίδων. Υπο αυτές τις συνθήκες είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποφύγει κανείς τον πλεονασμό. Ας μην γελιόμαστε, πιο κλισέ θεματολογία για ποστ απο το Star Wars μάλλον δεν υπάρχει στην επονομαζόμενη μπλογκόσφαιρα (οκ, ίσως υπάρχει, π.χ. πόστ για κατοικίδια ή το Lost ή κάτι τέτοιο. Και ναι, χρησιμοποίησα την κωλολέξη μπλογκόσφαιρα).

Με αφορμή την ανακοίνωση της επανέκδοσης της εξαλογίας σε 3D απ' του χρόνου (ο ορισμός της αρπαχτής) θα προσπαθήσω να συνοψίσω με κάποια -σχετική- συντομία τι είναι το φαινόμενο Star Wars για εμένα, ελπίζοντας να μην κουράσω πολύ.

Το Star Wars για μένα είναι πρώτα απ' όλα ξεφτυσμένες, χιλιοπαιγμένες βιντεοκασσέτες που κολλάνε μέσα στο βίντεο την χειρότερη δυνατή στιγμή. Είναι η ατάκα 'το έχετε ήδη νοικιάσει
αυτό 3 φορές' απο τον υπάλληλο στο βιντεο κλάμπ. Είναι τα Σάββατα πρωί οπου ξυπνούσα γεμάτος χαρά μιας και υπήρχε 70% πιθανότητα να παίζει ένα απ τα installments σε κάποιο ιδιωτικό κανάλι. Είναι το οτι έγραφα τις ταινίες αυτές πάνω απο μαγνητοσκοπημένες τσόντες -αγαθό πιο σπάνιο κι' απο κρύσταλλο φωτόσπαθου εκείνη την εποχή- εν γνώση μου και απλά δεν με ένοιαζε. Είναι οι άπειρες διαδρομές που έχω κάνει στο Fiat 127 του παππού μου, ο οποίος ερχόταν να με πάρει μαζί μ' εναν κολλητό απ' το ωδείο μετά το σχολείο, κατα την διάρκεια των οποίων προσπαθούσαμε να τελειοποιήσουμε την a cappella εκτέλεση του Imperial March. Είναι η πραγματικά άρτια μίμηση που μπορώ να κάνω των περισσότερων απ' τους εξωγήινους του Mos Eisly Cantina όπως επίσης και του σπαστικού, over the top Sebulba, ενα skill που με έχει γλυτώσει απο πολλές socially awkward καταστάσεις και φυσικά
μ' έχει βυθίσει σε ακόμα χειρότερες (reverse chick magnet φάση). Είναι το κλίμακας 1:28 μοντέλο TIE Fighter στην κατασκευή του οποίου μαστούρωσα απ' την πολλή κόλλα και τα διοράματα που όσο και αν προσπάθησα, ποτέ δεν κατάφερα να χωρέσω στα ράφια του δωματίου μου. Είναι οι μαζικές αγορές κόμικ της Dark Horse και -ως επι το πλείστον κακογραμμένων και non-canon- βιβλίων απ' το Solaris στα Εξάρχεια. Είναι οι συζητήσεις με φίλους σχετικά με το πως παραγγέλνεις πίτσα χρησιμοποιόντας την σύνταξη του Yoda. Είναι οι εφιάλτες στους οποίους βλέπω τον εαυτό μου να πέφτει στο φρικιαστικό στόμα του almighty Sarlacc, ξανά και ξανά, περιμένοντας μια χώνεψη που θα κρατήσει χιλιετίες. Είναι η περίεργη, συνεχιζόμενη επιθυμία μου να μάθω κάποια στιγμή Galactic Basic. Είναι εκείνα τα αναρίθμητα απογεύματα που έχω περάσει στο σπίτι του κολλητού μου στο δημοτικό βλέποντας -συνοδεία χοιρινού σνίτσελ με πατάτες- ξανά και ξανά την ορίτζιναλ τριλογία ντουμπλαρισμένη στα γερμανικά, μιας και ο πατέρας του την είχε γράψει στο βίντεο απο το RTL (!;). Η εικόνα στο πάνω μέρος της οθόνης ηταν παραμορφωμένη με αποτέλεσμα τα φωτόσπαθα να μοιάζουν με γαταγάνια, ο ήχος άλλαζε pitch αβέρτα και φυσικά δεν καταλαβαίναμε Χριστό αλλά τίποτα απ' όλα αυτά δεν είχε σημασία.


Είναι εκείνη η φάση που συνειδητοποίησα οτι την φωνή του Darth Vader την έκανε ο τύπος που έσφαξε στο γόνατο ολάκερο το χωριό του Conan του Βάρβαρου. Είναι το 'ΑΧΑΑΑ!' που αναφώνησα οταν μου 'σκασε οτι ο τύπος που παίζει τον Grand Moff Tarkin είναι ο Peter Cushing, ή αλλιώς η νέμεσις του Christopher 'O.G. Dracula' Lee στα έργα της Hammer Films. Είναι η στιγμή που κατανόησα μέσα μου ως πιτσιρικάς τι υποννοεί το 'a long time ago, in a galaxy far, far away' και ανατρίχιασα. Είναι ο τρομερός, τρομακτικός σχεδιασμός των AT-AT. Είναι ο Alec Guinness που απλά εκπέμπει σεβασμό σε κάθε πλάνο, παρα το γεγονός οτι δεν γούσταρε καθόλου την φάση. Είναι o χαρακτηρισμός του Obi Wan, 'an elegant weapon, for a more civilized age' για τα φωτόσπαθα. Είναι τα θεικά Hardware Wars και Spaceballs. Είναι ο διάλογος σχετικά με την τύχη των εργατών που απασχολούνταν στην κατασκευή του 2ου Death Star στο Clerks. Είναι το ζεν πρεμιέ ύφος του Harrison Ford. Είναι ο ίλλιγγος που ένιωσα στο Empire Strikes Back οταν o Luke κρεμόταν απο την κεραία (;) στο κάτω μέρος της ιπτάμενης πόλης του Bespin περιμένωντας να περάσει το Millennium Falcon να τον μαζέψει. Είναι η -ορισμός του kick ass- φάση στo ίδιο έργο οπου το Millennium Falcon γλυτώνει στο τσάκ απ' το να γίνει το επόμενο γεύμα μιας γιγάντιας σαύρας που κατοικεί μέσα σ' έναν αστεροειδή. Είδατε; σε οποιαδήποτε άλλη ταινία θα έλιωνες στο γέλιο με κάτι τέτοιο.

Είναι ο stormtrooper που κοπανάει το κεφάλι του σε μια μισόκλειστη πόρτα, επίσης στο Empire (το οποίο είναι, καθόλου τυχαία, το καλύτερο Star Wars έβερ). Είναι το 'Don't fuck with a Jedi Master, son!' του Mark 'Cocknocker' Hamill στο Jay & Silent Bob Strike Back. Είναι τα μπιφτέκια στα μαλλιά της Carrie Fisher και οι κλανιές του R2-D2. Είναι τα ασύλληπτα matte paintings και concept art σκίτσα του Ralph McQuarrie. Είναι τα 'I have a bad feeling about this!' και 'I have you now!' Είναι αυτό το γαμημένο σημείο στο soundtrack του Return of the Jedi, και συγκεκριμένα στο κομμάτι "Brother and Sister / Father and Son / The Fleet Enters Hyperspace / Heroic Ewok", που η μουσική ξεφεύγει και γίνεται απλούστατα οτι πιο επικό έχουν ακούσει τα κάπως πεταχτά, ειναι αλήθεια, αυτιά μου. Και ναι ρε μουνιά, heroic Ewok κι ας μη γαμήσω ποτέ!

Είναι πολύ απλά η Lucasarts. Είναι η αίσθηση δέους την πρώτη φορά που έπαιξα το Dark Forces και το X-Wing. Είναι αυτο το ρίγος που ένιωσα οταν κοίταξα για πρώτη φορά κάτω απο την κορυφή ενός ουρανοξύστη στην Nar Shadaa ή αλλιώς Smuggler's Moon στο Jedi Knight και συνειδητοποίησα οτι ο κόσμος -ναι, αυτός ο σχηματισμένος απο χοντροκομμένα πολύγωνα- είναι τεράστιος, πιο τεράστιος απ' τον κόσμο 'σχολείο-σπίτι' που ήξερα μέχρι τότε. Είναι η απορία που μου προξένησε το ίδιο παιχνίδι, 'πως προέκυψε η φράση "geosynchronous orbit" σε αυτό το δίχως Γή universe;' Είναι αυτη η περίεργη μελαγχολία που μου σκάει κάθε φορά που παίζω το Knights of the Old Republic, η οποία κορυφώνεται στο επίπεδο του Tattooine, οπου βλέποντας στον ουρανό τα δύο φεγγάρια νιώθω με κάποιο περίεργο τρόπο την καυτή άμμο της επιφάνειας του πλανήτη να χώνεται στα παπούτσια μου (κι ας φοράω παντόφλα με κάλτσα στην πραγματική ζωή ενώ παίζω). Είναι αυτό το διαβολεμένο Mysteries of the Sith το οποίο καταφέρνει πάντα να φτάνει το σκατό μου στην κάλτσα και με κάνει να συνειδητοποιώ οτι λίγα πράγματα μου σηκώνουν την τρίχα κάγκελο όπως αυτός ο κόσμος που ξεπήδησε απ' το κιτρινιασμένο notepad ενός μουσάτου τυπά την δεκαετία του '70.

Είναι όλοι αυτοί οι κολασμένοι σπασίκλες, οι ξεχασμένοι απ' όλους παρίες που έχουν φάει τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους σ' έναν φανταστικό κόσμο, προσπαθώντας να ξεφύγουν απο μια πραγματικότητα (;) που τους έχει δώσει μονάχα σκατά. Αυτοί που έχουν νιώσει συγκίνηση, πραγματική συγκίνηση, βλέποντας την φάση στο Return που ο Darth Vader βγάζει το κράνος του και μιλά για λίγες στιγμές σαν πραγματικός πατέρας στον γιό του. Αυτοί που ενώ θα πρεπε να νιώθουν ατέλιωτη μοναξιά, αντίθετα νιώθουν οτι έχουν πάντα μαζί τους μια παρέα που δεν θα τους απογοητεύσει ποτέ. Νιώθω μια απίστευτη αλληλεγγύη γι' αυτούς τους ανθρώπους, έχοντας υπάρξει σε μερικές φάσεις κι εγώ μέλος του ιδιότυπου κλάμπ τους.

Είναι (γιατί όχι;) εκείνο το μπρελόκ C3PO που είχα παραγγείλει απ' το eBay για να κάνω δώρo σε μια κοπέλα. Ο πωλητής μου έστειλε το εξής mail: 'ελπίζω να σου φέρει τόση χαρά όσο έφερε σε μένα πόνο'. Τελικά η φάση με την κοπέλα γαμήθηκε όσο το πακέτο βρισκόταν 'in transit' με αποτέλεσμα ο C3PO να βρει καταφύγιο στο δικό μου keychain. Απο τότε με βοηθά να θυμάμαι κάποια πράγματα.

Ίσως το σημαντικότερο όλων είναι το γεγονός οτι, ακόμα κι αν προσπαθεί επι δύο δεκαετίες δίχως σταματημό, ο Lucas δεν έχει καταφέρει ακόμα να βιάσει την παιδική μου ηλικία. Ούτε αυτός δεν μπορεί να μου το χαλάσει ρε. Δεν γίνεται, απλά.

Αν φτάσατε μέχρι εδώ, είσαστε ήρωες, άπαρτα βουνά. Θα αφιερώσω λοιπόν μερικές αράδες και για το τι δεν είναι το Star Wars, κατα την γνώμη μου πάντα.

Δεν είναι τα vintage (και τρία αυγά Τουρκίας απο αλανιάρη κόκκορα) τισέρτ σε χίπστερς της πούτσας που ζήλεψαν ομοιδεάτη τους ένα βράδυ στην Αβραμιώτου και είπαν να φορέσουν κι αυτοί ένα ίδιο, νομίζοντας παράλληλα οτι το Star Wars είναι ριάλιτι απο τους παραγωγούς του Dancing with the Stars κι' οτι ο Chewbacca είναι sushi bar. Δεν είναι οι δήθεν 'ειμαι τρρρελός φαν' συζητήσεις που κάνουν μεταξύ τους οι προαναφερθέντες χίπστερς φλασάροντας τα τισέρτ τους πριν πετάξουν δυο-τρεις παπαριές στο twitter με την ελπίδα ένα απ' τα αποφθέγματά τους να καταλήξει σε κάποιο free press. Δεν είναι -και το τονίζω αυτό- ούτε το άλλο άκρο, δηλαδή οι λυσσασμένοι 'πραιτωριανοί' φύλακες του Lucas που αν τολμήσεις και σχολιάσεις αρνητικά κάποιο σημείο της εξαλογίας, ετοιμάζουν την πίσσα και τα πούπουλα. Δεν είναι τα άπειρα special/super special editions που έχουν ανοίξει τρύπες σε πολλές τσέπες: το να κρεμάς σακούλια πρέζας μπροστά απο λιωμένο τύπο στην Ομόνοια είναι, όπως και να το κάνουμε, απάνθρωπο. Δεν είναι τα lightsaber battles που θυμίζουν το Cirque de Soleil υπο την επήρρεια speed ούτε, φυσικά, τα midichlorians (τι μαλακισμένη ιδέα κι αυτή, θεέ μου!). Γενικότερα, δεν είναι τα prequel (αν και έχουν, ομολογουμένως, κι αυτά την πλάκα τους). Δεν είναι το συνεχές πείραγμα του ξεμωραμένου Lucas στις ορίτζιναλ ταινίες που τα κάνει όλα, μα όλα χειρότερα (και ναι ρε, ο Han πυροβόλησε πρώτος). Και φυσικά, δεν είναι η 3D επανέκδοση που θα ξεκινήσει του χρόνου.

Χμμ.. Για δες. Τελικά ούτε αυτό το μπλόγκ γλύτωσε απ' την obligatory Star Wars post 'κατάρα'. Αν έλεγα όμως οτι δεν το φχαριστήθηκα αυτό το κατεβατό, θα έλεγα ψέμματα.


Monday, March 7, 2011

The December Sound


Ακόμα μια μπάντα που ανακάλυψα ολίγον τι ετεροχρονισμένα (4 χρόνια give or take). Να 'ναι καλά γνωστός private torrent tracker με το similar artist map του (όπως επίσης και οι Disappears).

Ένας δίσκος, γνωστός ως 'Silver Album', κυκλοφόρησε το 2007, γαμεί, θόρυβος πολύς, όμορφες μελωδίες επιμελώς κρυμμένες κάτω απ' τον προαναφερθέντα θόρυβο, επιρροές My Bloody Valentine φούλ, τι άλλο να θελήσει κανείς με τέτοιο καιρό;

Ψάχνοντας στο ίντερνετς για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την μπάντα έπεσα στο σάιτ του ΝΜΕ, όπου οι τύποι τους εκθειάζουν (δικαίως). Μάνο, σου έφτιαξα την μέρα. Troll away!

Θα ήθελα να κλείσω αυτό το ποστ-ξεπέτα με μια ατάκα του στύλ "και τώρα παω να φάω λίγη ταραμοσαλάτα" ή "πάω να πετάξω χαρταετό στα σκουπίδια" ή κάτι τέτοιο, αλλά δυστυχώς την τελευταία δεκαετία κατέστρεψα μάλλον ανεπανόρθωτα το πεπτικό μου σύστημα οπότε λαπάς για μένα (και) σήμερα.

Lesson learned: η επιγραφή 'ΚΡΕΑΣ ΔΙΚΟ ΜΑΣ, ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΒΡΕΦΗ' δεν κάνει ενα σουβλατζίδικο λιγότερο επικίνδυνο. Και όχι, με τα χρόνια δεν αποκτάς ανοσία.

Όπως και να χει, ποτέ δε μου άρεσε η καθαρή Δευτέρα. Πέρυσι που είπα να το ρίξω έξω οδήγησα κανα μισάωρο, έκανα άλλη μιαμιση ώρα για να βρώ να παρκάρω στου διαόλου τη μάνα και τελικά περίμενα άλλο τόσο στο όρθιο μέχρι να βρω να κάτσω σε μια ταβέρνα οπου τα μόνα βρώσιμα είδη που είχαν επιβιώσει της επέλασης των βαρβάρων ήταν τα χαρτινα τραπεζομάντηλα, οι οδοντογλυφίδες και κάτι θλιβερά καλαμαράκια με όμορφες αναμνήσεις απο την Ιουράσια περίοδο. Και όλα αυτά φυσικά συνοδεία  'ΚΨΜ hits' στο ρηπήτ.

Τώρα που το καλοσκέφτομαι, μου την δίνει τρελά η καθαρή Δευτέρα. Είναι σαν την τσικνοπέμπτη των χορτοφάγων - τι πιο εκνευριστικό;

Friday, March 4, 2011

Something came in the mail yesterday...

Ένα ύποπτο πακέτο έφτασε στο κατώφλι μου πρόσφατα.

Είχε μέγεθος βιβλίου και ήταν τυλιγμένο με το κλασσικό καφέ χαρτί, ξέρετε, τύπου fish and chips, που νόμιζα οτι είχε σταματήσει να χρησιμοποιείται εδώ και δεκαετίες. Το πρώτο πράγμα που παρατήρησα ήταν πως στο πακέτο δεν αναγραφόταν ούτε διεύθυνση, ούτε αποστολέας, ούτε τίποτα. Ύποπτο. Στην κάτω πλευρά του υπήρχε μια λέξη, γραμμένη μάλλον βιαστικά με μαύρο μαρκαδορο:

VENT

Ο τύπος που το 'χε τυλίξει είχε κάνει αρκετά καλή δουλειά, σχεδόν ψυχαναγκαστική. Τι σχεδόν δηλαδή... Κάθε τσάκισμα ήταν κυριολεκτικά τέλειο, κάθε γωνία κοφτερή σαν λεπίδα, το χάζευα το γαμήδι κανα δεκάλεπτο πριν το ανοίξω, νιώθωντας τις εμμονές μέσα μου να έρχονται ξανά στην επιφάνεια. Πρέπει να το κοιτάξω αυτό.

Το κερασάκι στην τούρτα: Αντί για σελοτέηπ ή κάτι παρόμοιο ο τύπος που το τύλιξε είχε χρησιμοποιήσει χοντρό σπάγκο.

'Καλή φάση', σκέφτηκα...

Ξετυλίγοντας προσεκτικά το περίβλημα, αντίκρυσα ενα απλό μάυρο κουτι. Το ακούμπησα στο γραφείο μου, άναψα ενα τσιγάρο και τραβώντας την πρώτη τζούρα, το άνοιξα. Μέσα υπήρχε μόνο η παρακάτω φωτογραφία:


Ποιά να είναι αυτή η κοπέλα; Την ξέρω; Με ξέρει μήπως; Ρε λές να 'ναι καμιά πρώην; Έχω κι ένα γάμησε τα παρελθόν σ' αυτό το θέμα... και η μνήμη μου συχνά με προδίδει. Μα την παναγία όμως, δεν την έχω ξαναδεί στη ζωή μου. Άραγε γνωρίζει οτι η φωτογραφία της αποστέλλεται μέσα σε ανώνυμα πακέτα σε παντελώς αγνώστους τρωγλοδύτες;

Περίεργα πράγματα..

Πάντως δεν ήμουν απόλυτα ειλικρινής πιο πρίν. Το κουτί δεν είχε μόνο την παραπάνω φωτογραφία μέσα.. Είχε και κάτι άλλο.

Έλεγα να μην γράψω τίποτα γι' αυτό αλλά δεν μπορώ να κρατηθώ. Πρέπει να γράψω..

Εδώ σίγουρα θα με περάσετε για τρελό. Αλλά ρε γαμώτο δεν μπορώ με τίποτα να καταλάβω τι είναι. Εννοώ, δεν μπορώ να καταλάβω ΚΑΘΟΛΟΥ τι στο πούτσο είναι. Δεν μπορώ καν να ξεκινήσω να το περιγράφω. Το έχω δίπλα μου, πάνω στο γραφείο, καθώς γράφω αυτές τις λέξεις. Δεν μπορώ να το κοιτάζω καν, είναι αποκρουστικό, ότι κι αν είναι. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, βγάζει κάτι περίεργους ήχους. Μοιάζουν με τους ήχους που θα έκαναν αν μπορούσαν να κολλήσουν ανίατα STD τα όργανα μιας μπάντας και να εκφράσουν ελεύθερα τον πόνο τους. Τους ήχους αυτούς συνοδέυει κάτι άλλο, μοιάζει με φωνή, σαν μουρμουρητό ένα πράγμα, απόκοσμη φάση, και δεν θέλω να ξέρω τι λέει ή, ακόμα πιο σημαντικό, ποιανού είναι... Δοκίμασα να την κλείσω τη μαλακία σ ενα συρτάρι. Αρχίδια... Ότι κι αν είναι αυτό το πράγμα είναι κολλητικό. Δεν μπορώ να σταματήσω να το ακούω ρε! Είναι σαν το κάπνισμα, αλλά στο πιο ανθυγιεινό...

Έχουν περάσει μερικά 24ωρα απ' οταν έλαβα το πακέτο.. Και η κατάσταση όσο πάει χειροτερεύει. Πήγα για κατούρημα πριν λίγο και κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Ειλικρινά τρόμαξα με αυτό που είδα.

Εκείνο συνεχίζει, όπου κι αν το κρύψω. Δεν μ' αφήνει να κοιμηθώ τα βράδια.

Χτές ειδικά, στριφογύριζα όλη την ώρα προσπαθώντας να ξεκλέψω μια-δυο ωρίτσες ύπνου.. Δεν θέλω παραπάνω. Λίγες ωρίτσες μονάχα για να μην κουτουλάω. Σε κάποια φάση, κατάφερα να αποκοιμηθώ, παρά το συνεχόμενο μπαράζ θορύβου.

Όταν ξύπνησα, ημου καθισμένος στο γραφείο μου. Είχα μπροστά μου ένα κομμάτι χαρτί και κρατούσα ενα σχεδόν τελειωμένο bic. Το χέρι μου ήταν μουδιασμένο. Ένιωθα ένα περίεργο πόνο, σαν σφίξιμο, στο στήθος. Συνειδητοποίησα οτι όση ώρα κοιμόμουν έγραφα ξανά και ξανά, απο πάνω, την ίδια φράση. Το χαρτί είχε τρυπήσει και το bic είχε αρχίσει να σκάβει την επιφάνεια του γραφείου...

Η φράση ήταν:

THE YOU AND WHAT ARMY FACTION

Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω τι σημαίνει ρε. Και για να είμαι ειλικρινής, ψιλοφοβάμαι να μάθω..

Όσον αφορά το πράγμα που ήταν μέσα στο κουτί, προσπάθησα να το ξεφορτωθώ. Δεν τα κατάφερα. Αφού δεν είμαι καν σίγουρος αν θέλω. Τι τσιγάρο ρε, εδώ μιλάμε για ναρκωτικό! Δοκίμασα να το πετάξω στα σκουπίδια. Μερικές ώρες μετά, ήταν ξανά έξω απο την πόρτα μου. Σας ακούγεται φυσιολογικό αυτό; Μαύρη μαγεία εν έτει 2011 ρε γαμώτο; Κόβω γύρους μέσα στο σπίτι, προσπαθώντας να σκεφτώ τι επιλογές έχω. Κάτι πρέπει να κάνω..

Μόλις συνειδητοποίησα οτι το δωμάτιό μου έχει γίνει μπουρδέλο. Ζω σαν ζώο αυτές τις μέρες. Ακόμα έχω πεταμένο στο πάτωμα το περιτύλιγμα του γαμημένου του πακέτου..

Τι στην ευχή...;

Τί είναι αυτο το σημάδι πάνω στο περιτύλιγμα; Πως δεν το παρατήρησα πριν;

Ρε... αίμα είναι αυτό;

Wednesday, March 2, 2011

Λίγες ώρες ακόμα...

...κι' αυτή η κόλαση του Δάντη θα λάβει τέλος.

Το κουτί της Φιλοσοφίας της Επιστήμης θα κλείσει (για λίγο διάστημα τουλάχιστον).

Έπρεπε να ανέβω με τα γόνατα αυτό τον καταραμένο Γολγοθά για να συνειδητοποιήσω οτι το παρακάτω σχόλιο του Russell για τον Wittgenstein βγάζει απόλυτο νόημα:

"Τη σημασία της 'ταυτολογίας' για τον ορισμό των μαθηματικών μου την υπέδειξε ο τέως μαθητής μου Ludwig Wittgenstein, ο οποίος εργαζόταν πάνω σε αυτό το πρόβλημα. Δεν γνωρίζω εάν το έχει λύσει, ούτε καν εάν είναι ζωντανός ή αν πέθανε."

Γίνεται να το διαβάσεις αυτό και να μη λυγίσεις; Δε γίνεται.


Είναι θέμα χρόνου μέχρι να πάρεις τους δρόμους και να αρχίσεις τα stencil attacks με τη φάτσα του Wittgenstein και τις πάπιες/λαγούς Gestalt.

Εντάξει, εννοείται οτι το όλο θέμα έχει τρελό ενδιαφέρον. Γι' αυτό γαμιέμαι και ψυχαναγκάζομαι ένα μήνα τώρα εξάλλου.

Παρ' όλα αυτά, παραμένει τρομακτικό το ποσο κοντά έρχεται κανείς στην τρέλλα μπλέκοντας με αυτό το τσούρμο, έστω και μέσα απο την φαινομενικά ασφαλή απόσταση της γραπτής σελίδας.

Όπως και να χει, σε λίγες ώρες αυτό το φαραωνικό έργο θα τυπωθεί, θα δεθεί επαγγελματικά (μπρίκια κολλάμε;) και θα παραδωθεί, ξεκινώντας μ' αυτο τον τρόπο το μεγάλο, επίπονο ταξίδι της διόρθωσης. Σνιφ. Farewell, sweet εργασία.

Τόσα συναισθήματα ταυτόχρονα. Νιώθω σαν να αποχαιρετώ στο λιμάνι εναν παιδικό φίλο, ξέροντας οτι δεν θα τον ξαναδώ ποτέ αλλά και σαν τον Τιμ Ρόμπινς στην σκηνή που βγαίνει απ' τον σωλήνα με τα σκατά στο 'Shawshank Redemption'.

Σίγουρα απο μέσα σας θα λέτε 'ο τύπος πάει για το Oscar drama queen' κλπ. Μπορεί και να 'χετε δίκιο.

Κλείνωντας αυτό το δίχως λόγο ύπαρξης ποστ, παραθέτω μια διαφωτιστική φωτογραφία του φιλόσοφου της επιστήμης και συγγραφέα του ρηξικέλευθου 'Ενάντια στην Μέθοδο', Paul Feyerabend.


I rest my case.