Όπως θα έχετε καταλάβει, το πλάνο του ενός ποστ την ημέρα έχει πάει κατά διαόλου. Θυμίζω αυτό περί αναβλητικότητας που ανέφερα σε προηγούμενο κείμενο. Τέλος πάντων. Κουτσά στραβά, ελπίζω εντός του '15 να έχουν ανέβει όλα της λίστας.
Σήμερα πήγα να κουρευτώ. Από μικρή ηλικία το κούρεμα μου φαινόταν ένα απ' τα άβολα, εκνευριστικά πράγματα που πρέπει κανείς να συνηθίσει στη ζωή - σαν τη δοκιμή παντελονιού σε κατάστημα ένα πράγμα. Οι κυρίαρχες σκέψεις γύρω απ' το κονσεπτ του κουρέματος, στο κεφάλι μου τουλάχιστον (χα!), είναι οι εξής: Κατά πρώτον, είναι το άγχος της μάνας μου "να μην κρυώσει το κεφάλι του" μετά το λούσιμο, και η υποχρεωτική χρήση σκούφου (η οποία έκανε τα έτσι κι αλλιώς πεταχτά αυτιά μου να φαίνονται ακόμα πιο αστεία). Το άγχος αυτό το κουβαλάω ακόμα. Ευτυχώς όμως δεν φοράω σκούφο. Το δεύτερο είναι το - επίσης άγχος - όταν μεγάλωσα λίγο, του να με ρωτάνε πως θέλω να κάνω τα μαλλιά μου. Ακόμα δεν έχω ιδέα τι να απαντήσω σ' αυτή την ερώτηση - "θέλω απλά να κουρευτώ", λέω συνήθως.
Στα φοιτητικά χρόνια, το κούρεμα είχε γίνει κάπως ρουτίνα, δηλαδή παλέψιμο. Είχα βρει έναν τύπο κοντά στο σπίτι μου στην Πάτρα ο οποίος είχε όλα αυτά που έψαχνα σε έναν κουρέα: α) δεν με ρώταγε πως θέλω να κάνω τα μαλλιά μου, απλά με κούρευε β) ήταν φθηνός και γ) δεν έπιανε εκνευριστικές συζητήσεις την ώρα που σε κούρευε. Επίσης, μόνο μια φορά με ρώτησε κάτι σχετικό με υπολογιστές, κι αυτό με ενδοιασμό.
Αφού τέλειωσα με την σχολή και την σιχαμένη Πάτρα, η επιστροφή στην Αθήνα συνοδεύτηκε από την επιστροφή του άγχους περί του κουρεύεσθαι. "Που στην ευχή θα πηγαίνω τώρα;", αναρωτήθηκα. Τελικά απεδείχθη ότι είμαι τόσο αναβλητικός που κατέληξα να κουρεύομαι μια φορά το διμηνο - τρίμηνο όταν κατέβαινα ακόμα Πάτρα για να δω φίλους, να κανονίσω εκκρεμότητες με την σχολή κλπ. Κατά μια έννοια, θα μπορούσε να πει κανείς πως πήγαινα στην Πάτρα να κουρευτώ.
Τελικά μετά απο κάποιο διάστημα, μάζεψα το λιγοστό κουράγιο μου και αποφάσισα να κουρευτώ κάπου στην Αθήνα. Μπήκα κυριολεκτικά στο πρώτο κουρείο που είδα μπροστά μου: ένα απέναντι απ' τα ΕΛΤΑ κοντά στο πατρικό μου, όπου είχα πάει για να παραλάβω κάτι δίσκους που είχαν σκάσει από mailorder.
Φυσικά, ο τύπος ήταν για δέσιμο. Κυριολεκτικά. Αντί για ψαλίδι, χρησιμοποιούσε δύο (2) ξυριστικές μηχανές - ταυτόχρονα. Όπως μου είπε αφού είχα κάτσει στην καρέκλα και είχα φορέσει την ποδιά, "γι' αυτό τον λόγο με διώξανε απ' την κουρέων κομμοτών αθήνας, δεν στηρίζανε την τεχνική μου". Παραδόξως, ο τύπος το 'χε. Ειλικρινά, πέραν του πιρι πιρι - και του φόβου για πιθανό σεισμό την ώρα που ακουμπάνε σχεδόν στο κεφάλι μου δύο ξυριστικές μηχανές - δεν έχω κάποιο παράπονο.
Έχει πλάκα να κοιτάς τις τρίχες σου καθώς πέφτουν στην ποδιά και, στη συνέχεια, στο πάτωμα. Τα τελευταία χρόνια οι γκρίζες πολλαπλασιάζονται με εκθετικό ρυθμό. Το σκεφτόμουν αυτό σήμερα και με έπιασε μια περίεργη μελαγχολία - όχι για το γεγονός ότι παλιώνω, αν και αυτό προφανώς με θλίβει, αλλά γενικότερα για το πέρασμα του χρόνου. Είναι κι αυτός ο γαμημένος καιρός, με το συνεχές ψιλόβροχο και τους 5-6 βαθμούς που δεν σε προδιαθέτει για ιδιαίτερα ευχάριστες σκέψεις.
Η - κατά τα άλλα εντελώς uneventful - διαδρομή από το σπίτι μου στο κουρείο είχε κάτι ιδιαίτερα μελαγχολικό. Στο αμάξι άκουγα το 'I Love You, Honeybear'. Και κάπνιζα. Πολύ. Και φυσικά έβηξα τα πνευμόνια μου στο παρμπρίζ. Καταλαβαίνεις ότι έχει γαμηθεί η φάση σου όταν έχεις σιρόπι για ξερόβηχα στο ντουλαπάκι του συνοδηγού, και το πίνεις γουλιά γουλιά απ' το μπουκάλι στα φανάρια, σαν τον John Constantine ένα πράγμα.
Στην κίνηση της Αλεξάνδρας μπήκε το 'Bored in the USA'. Τι ωραίος, γλυκόπικρος δίσκος. Κάπως σαν τους Δεκέμβρηδες σ' αυτή την σκατούπολη.
18. Dilly Dally - "Sore"
19. Self Defense Family - "Heaven Is Earth"
20. Broken Prayer - "Misanthropocentric AKA Droid's Blood"
No comments:
Post a Comment