Με κάθε χρονιά που περνάει, η διαδικασία του να γράφω ένα κατεβατό για κάθε έναν απ' τους 20 αγαπημένους δίσκους της χρονιάς μου φαίνεται όλο και πιο δύσκολη, ένα φαραωνικό έργο πραγματικά. Μου δημιουργεί πραγματικό, σχεδόν απτό άγχος.
Και η αλήθεια είναι πως βαριέμαι να γράψω κάτι έτσι σκέτο για το πως είναι ο εκάστοτε δίσκος. Ας μιλήσω για κάτι άλλο λοιπόν. Ας μιλήσω για τον ύπνο.
Από μικρός είχα μια περίεργη σχέση με τον ύπνο. Δεν είναι ότι δεν απολάμβανα την διαδικασία του ύπνου. Όμως με τρόμαζε αρκετά. Για την ακρίβεια, το πρώτο 'κανονικό' άγχος που θυμάμαι να βιώνω, το είχα βιώσει γύρω από το ζήτημα του ύπνου. Με το που ξάπλωνα στο κρεββάτι μου, στην πάνω κουκέτα στο δωμάτιό που μοιραζόμουν με την αδερφή μου στο οικογενειακό μας διαμέρισμα στην Κυψέλη, και έκλεινα τα μάτια μου, εικόνες των τελευταίων ημερών άρχιζαν να παίζουν σαν ταινίες στα κλειστά μου βλέφαρα και δεν με άφηναν να κοιμηθώ.
Μπορεί να ήταν το πιο απλό πράγμα - κάτι που είχα δει στο σχολείο και μ' είχε παραξενέψει ή ζορίσει. Όπως τότε που με είχε εξετάσει ο καθηγητής Γεωμετρίας στο γυμνάσιο στον πίνακα και τα έκανα σκατά και τον έβλεπα με το που έκλεινα τα μάτια μου να μου βάζει να λύνω το πιο δύσκολο πρόβλημα στον κόσμο. Μπορεί να ήταν το εξώφυλλο ενός ιατρικού βιβλίου σε κάποια βιτρίνα στην Φωκίωνος Νέγρη που απεικόνιζε έναν ανθρώπινο εγκέφαλο. Για βδομάδες, με το που έκλεινα τα μάτια μου, σκεφτόμουν μυαλά σε γυάλες να έχουν γεμίσει το δωμάτιό μου και να μου μουρμουρίζουν. Μπορεί να ήταν το εξώφυλλο κάποιας τρας σαιφαι ταινίας στο βιντεοκλαμπ της γειτονιάς. Ένα βράδυ είχα βρει μια που απεικόνιζε τον πρωταγωνιστή, ο οποίος είχε μεταλλικό κεφάλι, σαν σάημποργκ ένα πράγμα. Για κανα μήνα με το που έκλεινα τα μάτια μου σκεφτόμουν την οικογένειά μου να κάθεται στην πόρτα του δωματίου μου και να έχουν όλοι μεταλλικά κεφάλια με κενές κόγχες ματιών και απλά να με κοιτάζουν.
Ο πιο απλός τρόπος που είχα ανακαλύψει τότε για να γλυτώνω απ' αυτές τις - δυσάρεστες ως επί το πλείστον - προβολές ταινιών στο κεφάλι μου ήταν να ανασηκώνομαι στην κουκέτα μου, να ακουμπάω την πλάτη μου στον τοίχο και να χαζεύω τον τοίχο απέναντι, όπου ήταν κρεμασμένο ενα μεγάλο ρολόι. Καθόμουν και το παρατηρούσα όλη την νύχτα. Έβλεπα τον δείκτη των δευτερολέπτων να γυρίζει γύρω γύρω και τα λεπτά να περνάνε. Και τις ώρες. Κατά τις 5-5μιση το πρωί, λόγω εξάντλησης, με έπαιρνε βαθύς ύπνος - και αν ήμουν τυχερός, χωρίς όνειρα. Αυτό το πράγμα συνεχίστηκε για χρόνια και κάπως έτσι βγήκε το δημοτικό και το γυμνάσιο.
Στην συνέχεια, στο λύκειο, έκαναν την εμφάνισή τους οι -πιο κλισέ- αϋπνίες. Μερικές φορές σκέφτομαι πως δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα απ' το να είσαι πτώμα και να μη μπορείς να κοιμηθείς. Να στριφογυρίζεις, να ιδρώνεις, να γυρίζεις από δω κι απο κει το μαξιλάρι, να σηκώνεσαι, να πίνεις νερό, να πίνεις γάλα, να πηγαίνεις για κατούρημα ενώ δεν θες πραγματικά να κατουρήσεις, κ.ο.κ. Για να μπορέσεις να διατηρήσεις έστω μια ιδέα λειτουργικότητας κατά τη διάρκεια της ημέρας, πρέπει να πίνεις πολλούς καφέδες - ή να κάνεις κατάχρηση παναντόλ έξτρα, αυτά με την καφείνη μέσα. Μια περίοδο πρέπει να έπινα 8 την ημέρα για να μπορέσω να λειτουργήσω. Δεν το συνιστώ.
Τα τελευταία χρόνια η κατάσταση έχει ευτυχώς ομαλοποιηθεί. Καταφέρνω να κοιμηθώ 6ωρα και 7ωρα, μερικές φορές χωρίς να ξυπνήσω καθόλου μέσα στη νύχτα. Τα όνειρά μου όσο μεγαλώνω γίνονται ολοένα και πιο έντονα, αλλά αυτό μου αρέσει κάπως.
Χθες βράδυ κοιμήθηκα νωρίς (για τα δεδομένα μου πάντα) και ξύπνησα νωρίς. O ύπνος μου ήταν βαρύς και ήρεμος και τα όνειρά μου μάλλον ευχάριστα. Για πρωινό ήπια ένα πράγμα βγαλμένο απ' την ονείρωξη ενός μπαρίστα και έφαγα ένα σάντουιτς με σχεδόν ωμό μπέικον. Πιο μετά, πηγαίνοντας για να βγάλω τα προς το ζην, έβαλα να παίξει στο εμπιθρι το Heaven is Earth. Αφού πάρκαρα έξω απ' την δουλειά, κάθισα στο αμάξι ένα δεκάλεπτο κάνοντας τσιγάρο για να το αφήσω να τελειώσει. Καθυστέρησα λίγο τον πελάτη, αλλά ειλικρινά δεν με ένοιαζε καθόλου. Μου αρέσει πολύ όταν συμβαίνει αυτό. Στηρίζω, πως το λένε.
20. Broken Prayer - Misanthropocentric AKA Droid's Blood
No comments:
Post a Comment