Back, big as life and twice as ugly!

 ...ή αλλιώς, ώρα για λίστα. Αλλά προτρέχω.

Ναι, κι όμως, ζω ακόμα. Ο τελευταίος μήνας πέρασε χωρίς να το καταλάβω, έγιναν τόσα πολλά με αποτέλεσμα το μπλόγκ να μπεί σε δεύτερη μοίρα.

Ελπίζω μέσα στο επόμενο διάστημα να μπορέσω να συμμαζέψω και να ποστάρω κάποιες σκέψεις σχετικά με τα πρόσφατα γεγονότα.

Μέχρι τότε, κι επειδή έχω λίγο χρόνο απόψε, ορίστε μια σύντομη λίστα με τους 20 αγαπημένους δίσκους του 2011 μέχρι στιγμής. Βασικά 22  είναι οι δίσκοι, βαριέμαι ν' αρχίσω να ψυχαναγκάζομαι απο τώρα, τον Δεκέμβρη θα πέσει γερό ψαλίδι, μέχρι τότε μπορώ να βάζω όσους δίσκους θέλω στις λίστες μου. Οκ;

Γαμημένες λίστες. Παίζει η εξής αντίφαση: λατρεύω μεν τις λίστες και την διαδικασία πίσω απ' αυτές αλλά πάντα μου την δίνανε αυτά τα μπλόγκ που ήταν γεμάτα ποστ με λίστες τέτοιου τύπου. Και αυτό είναι ενα μπλόγκ οπου το 1 στα 3 πόστ είναι λίστα. Μάλλον όσοι δεν μπορούν να γράψουν κάτι ενδιαφέρον γράφουν λίστες. Oh well.

Φύγαμε λοιπόν, in no particular order (όπως μου 'ρχονται):

 Crystal Stilts - In Love With Oblivion

Για την δισκάρα των Crystal Stilts ότι μπορούσα να γράψω το έχω γράψει πιο κάτω.

 Liturgy - Aesthetica

Θέλω όταν βρω λίγο χρόνο να ετοιμάσω ενα πόστ αφιερωμένο στο επονομαζόμενο 'hipster black metal' όπως το χαρακτηρίζουν διάφοροι υπερβόρειοι haters. Γαμώ τους κολλημένους με corpse paint, ξεκολλάτε, οι τυπάδες μας έκαναν το μυαλό κιμά με το Renihilation του 2009 και φέτος γύρισαν για τα sloppy seconds, τα οποία μονο sloppy δεν είναι. Απλά ήθελα να χρησιμοποιήσω την φράση. Δισκάρα.

 The Kills - Blood Pressures

 Με είχε ξενερώσει ο προηγούμενος δίσκος, σε βαθμό εξοργιστικό, τους είχα ψιλοξεγράψει βασικά, αλλά έσκασε αυτό εδώ και μ' έκανε να συνειδητοποιήσω οτι είμαι περισσότερο μαλάκας απ' οτι πίστευα. Μαθαίνεις κάτι καινούριο κάθε μέρα!

Six Organs Of Admittance - Asleep On The Floodplain

 Ben Chasny ρε. Τι να πει κανείς. Για εκείνα τα βράδια που σου σκάει στο δόξα πατρί η υπαρξιακή 'γλυκιά αδιαφορία του κόσμου'.

Bass Drum Of Death - GB City

Δίσκος-Viagra, rawk φάση, κομμάτια που μπορούν άνετα να σε κάνουν να μπείς στο αντίθετο ρεύμα ουρλιάζοντας ανάμεσα στα πανικοβλημένα κορναρίσματα, 'ΕΛΑΤΕ ΡΕ ΜΑΛΑΚΕΣ!' Τι άλλο να θελήσει κανείς; Γαμάτοι όσο και το όνομά τους!

Battles - Gloss Drop

 Κάτι μέσα μου ήταν βέβαιο πως το καινούριο πόνημα των Battles θα ήταν μέσα σε μια τέτοιου είδους λίστα παρά την αποχώρηση του Tyondai. Τελικά αυτό το κάτι είχε δίκιο. Το album closer με τον άρρρρωστο Yamantaka Eye είναι ψαρωτικά, παρανοικά πορωτικό.

Belong - Common Era

  

Μια απ' τις προτάσεις του Raggedy Man, ο οποίος σπανιώς - τρομακτικά σπανίως βασικά -  πέφτει έξω. Διάχυτη shoegazeίλα, θόρυβος, μελωδίες, απόκοσμα φωνητικά, απ' τους δίσκους που μετά την ακρόαση νιώθεις μια περίεργα όμορφη ανακούφιση, σαν όλα να είναι... καλά. Δεν μπορώ να το περιγράψω αλλιώς.

Dirty Beaches - Badlands

Αντιγράφω απ' το post του Raggedy Man:

"Άμα γουστάρεις Suicide θα αρρωστήσεις. Απλά είναι τα πράματα ρε. Τι να αναλύσω τώρα. Τελείωσε το ρηβιού, πάει.
Μαλάκα, παίζει να είναι η δεύτερη φορά που αντί για φωτό ό,τι να 'ναι βάζω το εξώφυλλο δίσκου... Νταξ, κάτι κατεβατά για πέντε - έξι LP μαζεμένα δε μετράνε. Λοιπόν, γαμάει το έργο... Το ξεκαθαρίσαμε; Τέλεια..."

Deafheaven - Roads To Judah

 Αντιγράφω τα tags απ' το what.cd:

"experimental, hardcore, black.metal, post.rock, shoegaze"

Need I say more? Κλασσικά, haters gonna hate...

Grouper - Alien Observer

Η Grouper (κατα κόσμον Liz Harris) είναι πολύ περίεργη περίπτωση. Σίγουρα δεν είναι άνθρωπος. Δεν μπορεί. Ίσως πρόκειται για εξωγήινο omnipotent, omnipresent intelligence, κάτι σαν τον Q απ' το Star Trek: The Next Generation. 'Alien Observer' - fitting. Ποιός ξέρει. Όπως και να 'χει, κάνει μουσική τόσο όμορφη που σου θυμίζει οτι υπάρχει ασύλληπτη ομορφιά εκει έξω, όσο κυνικός και να είσαι. Καλοκαιρινό ξημέρωμα, meet your soundtrack.

 James Blake - James Blake

 Πολύς ντόρος έγινε μ' αυτό το άλμπουμ. Άξιζε όμως; Και με το παραπάνω. Ακούγοντάς το πρώτη φορά ένιωσα όπως όταν πρωτοάκουσα την τελευταία δισκάρα των Portishead. Fucking sold. Ο τύπος είναι ιδιοφυία. 

Jesu - Ascension

 Justin Broadrick είναι αυτός, δεν γίνεται να λείπει απο τέτοιες λίστες. Νομίζω η καλύτερη στιγμή των Jesu μέχρι στιγμής. Και θεικό εξώφυλλο.

 The Men - Leave Home

Καταραμένη Sacred Bones, πόσα μυαλά έχεις κάψει ανεπανόρθωτα φέτος; Χαλαρά η αγαπημένη μου δισκογραφική τον τελευταίο καιρό. Η αισθητική της είναι ανυπέρβλητη. Απλά δείτε τα εξώφυλλά της. Αλλά θα μου πείς 'όμορφος στο μάτι δίσκος χρησιμεύει μόνο για διακοσμητικό'. Και θα 'χεις δίκιο - αλλά αυτό εδώ το άλμπουμ δεν είναι μόνο καλό, είναι αριστούργημα με όλη την (βαρύγδουπη) έννοια της λέξης. Απ' αυτά που σε κάνουν να νιώθεις τυχερός που είσαι εδώ, τώρα, αυτή τη στιγμή και τ' ακούς.

 IceAge - New Brigade

Κολασμένο Δανέζικο post-punk που δείχνει σε όλους τους wannabe post punks πώς γίνεται. Για κάποιο λόγο μου έφερε στο μυαλό σκηνές απο ταινίες του Sam Peckinpah. Πιο true δε γίνεται.

 Cold Cave - Cherish The Light Years

 Ξέρω οτι ανήκω στην μειοψηφία, τελικά αυτός ο δίσκος μάλλον δεν ενθουσίασε κανέναν όσο το πρώτο άλμπουμ, αλλά τι να κάνω, I'm a sucker for synths... Το λάτρεψα σε βαθμό παράνοιας.

 Radiohead - The King Of Limbs

 Ε ναι.

Snowman - Absence 

Ύπουλο άλμπουμ.. Άργησε αρκετά να μου τα σκάσει. Δεν είναι 'The Horse, The Rat And The Swan' αλλά απ' την άλλη τίποτα δεν είναι σαν εκείνο τον δίσκο. Δώστου όμως λίγο χρόνο του Absence και τσοοούπ.. βυθίζεσαι στην λαγουδότρυπα μέχρι να πεις 'Α'.

The Twilight Singers - Dynamite Steps

 Η σουρεάλ λάιβ εμφάνισή τους στο Ράδιο Αρβύλα (!?) λίγο έλλειψε να τους στοιχήσει την θέση στην λίστα αυτή (ξέρω, ξέρω, θα ήταν ένα μεγάλο πλήγμα για την μπάντα κλπ.) Παρ' όλα αυτά όλοι κάνουμε λάθη, και εξάλλου πρόκειται για δισκάρα οπότε.. γουέλκαμ μπακ του δε λίστ Greg.

TV Ghost - Mass Dream

 Έσκασε απο το πουθενά και τα γάμησε όλα. Είναι απ' αυτές τις μπάντες που τις ακούς και δεν μπορείς παρα να αναφωνήσεις, 'ΠΟΥ ΣΤΟ ΠΟΥΤΣΟ ΕΙΣΑΣΤΑΝ ΤΟΣΟ ΚΑΙΡΟ!;' Άρρωστο...

 Wye Oak - Civilian

Αυτός ο δίσκος βαράει αλύπητα σε πολλαπλά αδύναμα σημεία μου. Προσπαθώ να βρώ λόγους για να κράξω - δεν ξέρω γιατί, μερικές μπάντες μου βγάζουν κάποιου είδους σαδισμό, ίσως φταίνε τα στερεότυπα - και απλά δεν μπορώ. Το αντίθετο μάλιστα. Παίζει στο ρηπήτ το γαμίδι. Παραδέχομαι την ήττα μου και υποκλίνομαι στο Civilian.

The Antlers - Burst Apart

Πάμε ξανά για να το εμπεδώσετε:

Αυτός ο δίσκος βαράει αλύπητα σε πολλαπλά αδύναμα σημεία μου. Προσπαθώ να βρώ λόγους για να κράξω - δεν ξέρω γιατί, μερικές μπάντες μου βγάζουν κάποιου είδους σαδισμό, ίσως φταίνε τα στερεότυπα - και απλά δεν μπορώ. Το αντίθετο μάλιστα. Παίζει στο ρηπήτ το γαμίδι. Παραδέχομαι την ήττα μου και υποκλίνομαι στο Burst Apart.

P.S. Φυσικά έχω ξεχάσει δίσκους, δεν είμαι καν σίγουρος αν αυτή η λίστα αποτελείται απο 22 δίσκους όπως αναφέρω πιο πάνω. Παραείμαι κουρασμένος για τέτοιες λεπτομέρειες. Αυτά.